श्रीगणेशपुराणे उपासनाखण्डे
सप्ततितमोऽध्यायः
चतुर्थी व्रतोपाख्यानं कृतवीर्य
॥ राजोवाच ॥
व्रतं पुरा कृतं केन भुवि केन प्रकाशितम् ।
किं पुण्यं किं फलं चास्य करुणाद् वद मे प्रभो ॥ १ ॥
॥ ब्रह्मोवाच ॥
पुरा स्कन्दे गते चैव पार्वत्यैव कृतं व्रतम् ।
चतुर्ष्वपि च मासेषु शिववाक्येन पार्थिव ॥ २ ॥
श्रीगणेशपुराणे उपासनाखण्डे एकोनसप्ततितमोऽध्यायः
सङ्कष्टचतुर्थीव्रतस्य साङ्गोपाङ्गमहिमा
॥ शूरसेन उवाच ॥
ब्रह्मणा कथमादिष्टं कृतवीर्याय सिद्धिदम् ।
तन्ममाचक्ष्व सङ्कष्ट चतुर्थी व्रतमुत्तमम् ॥ १ ॥
॥ इन्द्र उवाच ॥
सत्यलोके सुखासीनं सर्वज्ञं चतुराननम् ।
कृतवीर्यपिता गत्वा पप्रच्छ प्रणतो नृपः ॥ २ ॥
श्रीगणेशपुराणे उपासनाखण्डे
अष्टषष्टितमोऽध्यायः
व्रतनिरूपणं
॥ शूरसेन उवाच ॥
अन्यां कथय शक्र त्वं गणनाथकथां पुनः ।
कृतवीर्यस्य जनकः किं चकार ततः परम् ॥ १ ॥
॥ इन्द्र उवाच ॥
श्रुत्वाऽख्यानं तु सङ्कष्टचतुर्थ्यां राजसत्तमः ।
दूर्वाख्यानं तु संश्रुत्वा चिन्ताविष्टो नृपोऽभवत् ॥ २ ॥
श्रीगणेशपुराणे उपासनाखण्डे
सप्तषष्टितमोऽध्यायः
एकस्यापि दूर्वाङ्कुरस्य कौण्डिन्यपत्न्यै आश्रयप्रदाने सामर्थ्यम्
॥ गणा ऊचुः ॥
आज्ञप्ता तेन मुनिना स्वाभिप्रेतार्थसिद्धये ।
एक दूर्वाङ्कुरं गृह्य शक्रसन्निधिमाययौ ॥ १ ॥
तमुवाचाऽऽश्रया शक्र ! देहि मे काञ्चनं शुभम् ।
याचितुं त्वां समायाता भर्तृवाक्यात् सुरेश्वर ॥ २ ॥
श्रीगणेशपुराणे उपासनाखण्डे षट्षष्टितमोऽध्यायः
विरोचना त्रिशिराभ्यां प्रदत्तयार्वया गजाननस्य तृप्तिः
॥ कौण्डिन्य उवाच ॥
धरामात्रासनौ तौ तु नभः प्रावारसंयुतैः ।
दिगम्बरो सर्वधातुसंस्पर्शवर्जितावुभौ ॥ १ ॥
अयाचितभुजौ नित्यं जलेनैवाखिलाः क्रियाः ।
द्विजरूपधरोऽपश्यत् कुर्वाणौ सत्त्वशुद्धये ॥ २ ॥
श्रीगणेशपुराणे उपासनाखण्डे
पञ्चषष्टितमोऽध्यायः
राजा जनकस्य सत्वहरणम्
॥ कौण्डिन्य उवाच ॥
कस्मिंश्चित्समये देवि सुखासिनं गजाननम् ।
नारदो मुनिरभ्यागाद् द्रष्टुं तं बहुवासरैः ॥ १ ॥
साष्टाङ्गं प्रणिपत्यैनं प्राहनः सार्थकं जनुः ।
यत् पुण्यनिचयैर्जातं दर्शनं ते गजानन ॥ २ ॥
श्रीगणेशपुराणे उपासनाखण्डे
चतुःषष्टितमोऽध्यायः
दूर्वामाहात्म्य वर्णनं
॥ आश्रयोवाच ॥
देवर्षिषु प्रयातेषु बाले चाचलवत् स्थिते ।
किमासीत् कौतुकं तत्र बाल कालानलोद्भवम् ॥ १ ॥
तत्सर्वं विस्तरान्मह्यं कथयाशु महामुने ।
॥ नारद उवाच ॥
एवं तया कृतः प्रश्नः कौण्डिन्यो मुनिसत्तमः ॥ २ ॥
यदब्रवीच्छचीभर्तस्तत्त्वं शृणुमयोदितम् ।
श्रीगणेशपुराणे उपासनाखण्डे त्रिषष्टितमोऽध्यायः
दुर्वामाहात्म्ये
॥ गणा ऊचुः ॥
शृणुध्वं योगिनः सर्वे स्थिरीकृत्य मनश्चलम् ।
यन्न शेषो भवेद् वक्तुं समर्थश्चतुराननः ॥ १ ॥
तद् वक्तुं कः समर्थः स्याद् यथाशक्ति वदाम च ।
कुर्वन्ति स्तवनं यस्य सर्वदाऽजशिवादयः ॥ २ ॥
श्रीगणेशपुराणे उपासनाखण्डे
द्विषष्टितमोऽध्यायः
दूर्वोपाख्यानं
॥ कृतवीर्यपिता उवाच ॥
चतुर्थ्यां कृष्णपक्षे तु भुक्तिश्चन्द्रोदये यतः ।
क्रियते तन्निमित्तं यत्पृष्टं तन्मे निरूपितम् ॥ १ ॥
दुर्वाङ्कुरार्पणस्यापि श्रोतुमिच्छामि कारणम् ।
किमर्थं गणानाथस्य प्रिया दूर्वाङ्कुरा वद ॥ २ ॥
श्रीगणेशपुराणे उपासनाखण्डे
एकषष्ठितमोऽध्यायः
चन्द्रशापानुग्रहवर्णनं
॥ ब्रह्मोवाच ॥
एकदाऽहं गतो राजन् कैलासं गिरिशालयम् ।
उपविष्टः सभामध्येऽपश्यन्नारदमागतम् ॥ १ ॥
तनाऽपूर्वं फलं चैक शङ्कराय निवेदितम् ।
ययाचे गणपस्तत्तु कुमारोऽपि च शम्भवे ॥ २ ॥
